ΑΠΩΛΕΙΑ  ΚΑΙ  ΠΕΝΘΟΣ

Είναι φυσιολογικό να αισθανόμαστε θλίψη και να πονάμε μετά από μια απώλεια λόγω θανάτου αγαπημένου, χωρισμού, ασθένειας κ.α .

Οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή στη ζωή μας αποτελεί στην ουσία μια απώλεια, καθώς αφήνουμε κάτι πίσω μας.

 Επιτρέπουμε στον εαυτό μας λοιπόν να θρηνήσει και να πενθήσει για όσο το χρειαζόμαστε, γνωρίζοντας ότι θα κάνει τον κύκλο του , κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε και θα προχωρήσουμε , όσο κι αν φαίνεται δύσκολο ή και αδύνατο

  Συγκεκριμένα το πένθος ολοκληρώνεται συνήθως μέσα από κάποια στάδια, τα οποία σε γενικές γραμμές είναι :

 Σοκ και αίσθηση μουδιάσματος, άρνηση του γεγονότος, οργή, ενοχές,έντονες αναμνήσεις, νοσταλγία, έντονη θλίψη, διαπραγμάτευση, αποδοχή  της απώλειας και προσαρμογή πια στα νέα δεδομένα της ζωής μας, όπου αρχίζει πάλι η ικανότητα άντλησης ευχαρίστησης από νέα ενδιαφέροντα και σχέσεις.

 Ο πόνος , η θλίψη και γενικά οι δοκιμασίες στη ζωή μας, μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Φαίνεται σαν ο πόνος να γκρεμίζει την ‘ πανοπλία ’ μας και τις ‘μάσκες’ που φοράμε και να αποκαλύπτει τον αληθινό μας εαυτό, με όλες τις αδυναμίες του αλλά και τις δυνατότητες του

Είναι μια ευκαιρία αυτογνωσίας λοιπόν και συγχρόνως εκγύμνασης και ενδυνάμωσης  της ψυχής μας. Μαθαίνουμε να αντέχουμε τις απογοητεύσεις , να αποκτούμε ανοχή στις ματαιώσεις και να μην απαιτούμε τη ‘μαγική’ εκπλήρωση των επιθυμιών μας ,όπως απαιτούν τα μικρά παιδιά. Ενηλικιωνόμαστε λοιπόν, ωριμάζουμε, αφήνοντας πίσω τον ανώριμο και εγωκεντρικό τρόπο σκέψης

Συμφιλιωνόμαστε με την πραγματικότητα και την αποδεχόμαστε, καλλιεργούμε την αρετή της υπομονής και της πίστης στον εαυτό μας  και στην αρμονική πορεία της ζωής. Είναι στη φύση της ίδιας της ζωής ,η ισορροπία, η τάξη και η αρμονία. Ακόμα και τα χειρότερα συμβάντα στο τέλος φαίνεται συχνά να έχουν ένα νόημα ή και όφελος.

Η ζωή μας φαίνεται και γίνεται δυσαρμονική , όταν αντιστεκόμαστε στη φυσική ροή της. Όσο  περιμένουμε από τη ζωή να ικανοποιεί μόνο τα όνειρα και τις προσδοκίες μας , τόσο περισσότερο απογοητευόμαστε. Όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε στην αποδοχή της πραγματικότητας,  προσπαθώντας να αποφύγουμε τον πόνο, τόσο περισσότερο πονάμε και φοβόμαστε.. . Σκληραγωγούμαστε λοιπόν και εκπαιδευόμαστε , ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες και δυσκολίες της ζωής .Να μπορούμε να τις χειριζόμαστε χωρίς να κινδυνεύουμε να αποδιοργανωθούμε, να χάσουμε την ψυχική μας ισορροπία, τον εαυτό μας.

Το γεγονός ότι υποφέρουμε τώρα μπορεί να μας προφυλάξει από το να υποφέρουμε για  όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

 Παίρνουμε λοιπόν τα μαθήματα μας, διδασκόμαστε από τις εμπειρίες μας και μαθαίνουμε να βρίσκουμε νόημα σε όσα μας συμβαίνουν , ανακαλύπτοντας συγχρόνως τον εαυτό μας  και τη συμμετοχή μας στη ροή της ζωής.

  Μέσα από την οδύνη και τη θλίψη ωριμάζουμε συναισθηματικά, εξελισσόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί και πιο σοφοί..Θεραπευόμαστε και προχωράμε προς τον ώριμο, ανώτερο, αληθινό εαυτό μας.   

Κατά την περίοδο του πένθους  πονάμε, νιώθουμε ενοχές, θυμό, απογοήτευση, απαισιοδοξία, κενό . Νιώθουμε δυσάρεστα και αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό μας, για τους άλλους, για το μέλλον.

Κάνουμε συνεχώς αρνητικές σκέψεις , έχουμε άγχος, νεύρα, κλαίμε συχνά.

Θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας ή κάνουμε τα πάντα για να το αποφύγουμε, φτάνοντας μερικές φορές και σε ακραίες ή και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές , ως μια προσπάθεια διασκέδασης των δυσάρεστων συναισθημάτων μας.

 Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκουμε υποστήριξη στους δικούς μας ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί απλά να είναι δίπλα μας , να μας ακούν και να προσφέρουν μια αγκαλιά για να κλάψουμε. Επίσης είναι καλό  να συνεχίζουμε τις δραστηριότητες μας , ώστε να μην εκπίπτει η λειτουργικότητα μας και να διατηρείται μια αίσθηση τάξης και συνέχειας στη ζωή μας .

 Το κενό που αφήνει μέσα μας η απώλεια και ειδικά κάποιου αγαπημένου μας προσώπου παραμένει αλλά μετά από κάποιο εύλογο  χρονικό διάστημα , το ενσωματώνουμε στις εμπειρίες και στην προσωπική μας ιστορία και προχωράμε  στη ζωή..

  Συγχρόνως όμως είναι πολύ σημαντικό να βιώνουμε τη θλίψη μας και να την επεξεργαζόμαστε.  Όταν δεν δίνουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να θρηνήσει, όταν προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να καταστείλουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα, τα συσσωρεύουμε μέσα μας.

 Έτσι εμποδίζουμε τον εαυτό μας να βιώσει και να ολοκληρώσει το πένθος και δυσκολευόμαστε να προχωρήσουμε στη ζωή μας , καθώς βιώνουμε βαθιά μέσα μας ένα μόνιμο πένθος. Οπότε είναι πιθανόν αντί τελικά να ξεπεράσουμε τη θλίψη μας να περάσουμε στην κατάθλιψη.

Το πένθος είναι ένα πανανθρώπινο συναίσθημα που καλεί όλους μας κάποια στιγμή να φιλοσοφήσουμε , να στοχαστούμε γύρω από τον αποχωρισμό και τις απώλειες, τον θάνατο , την ζωή, τον εαυτό μας , την ανθρωπότητα, την κοινωνία , τις θεμελιώδεις αξίες , αρχές και αλήθειες .

Καλούμαστε να αναλογιστούμε, να επανεξετάσουμε την πορεία μας στη ζωή , να κάνουμε τις ανάλογες επιλογές και να λάβουμε τις κατάλληλες προς την προσωπική εξέλιξη μας αποφάσεις.

Συγγραφή άρθρου : Κλαίρη Ευθυμιάδου