ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Συχνά στη ζωή μας βιώνουμε  θλίψη  λόγω μιας δυσάρεστης εμπειρίας, αποτυχίας, απογοήτευσης ή απώλειας. Τότε νιώθουμε δυσάρεστα και αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό μας, για τους άλλους και για το μέλλον. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το ξεπερνάμε, το ενσωματώνουμε στις εμπειρίες μας και την προσωπική μας ιστορία και προχωράμε συνεχίζοντας να ζούμε..

Όταν όμως η θλίψη αντί να μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου γίνεται πιο έντονη,  εμποδίζοντας τη λειτουργικότητα μας στις φυσιολογικές δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, τότε πιθανώς να υποφέρουμε από κατάθλιψη.

Ο διαχωρισμός δηλαδή της θλίψης από την κατάθλιψη  δεν γίνεται βάσει των αρνητικών συναισθημάτων αλλά βάσει της έντασης και της διάρκειας τους.

 Ανάλογα με την ένταση και τη διάρκεια των συμπτωμάτων αλλά και με την έκπτωση της λειτουργικότητας στην προσωπική, διαπροσωπική,  επαγγελματική και κοινωνική ζωή μας ζωή , διαχωρίζουμε την κατάθλιψη σε ήπια, μέτρια και βαριά.

Στη βαριά/σοβαρή κατάθλιψη  παρατηρείται επιπέδωση συναισθήματος, ψυχοκινητική επιβράδυνση, αυτοκτονικοί ιδεασμοί ή /και σε ακραίες περιπτώσεις μαρασμός ,κατατονία

Συμπτώματα Κατάθλιψης:

-   Συνεχές αίσθημα θλίψης

-  Απώλεια ενέργειας, εξάντληση, κόπωση

-  Διαταραχές στην όρεξη ( ανορεξία ή υπερφαγία)

-  Διαταραχές στον ύπνο (λιγότερες ώρες  ύπνου, αϋπνία ή περισσότερες ώρες ύπνου )

-  Τάσεις απομόνωσης, κοινωνική απόσυρση

-  Άγχος, ανησυχία, αναποφασιστικότητα

-Δυσκολία στη συγκέντρωση, μνήμη, προσοχή, μάθηση και γενικά έκπτωση των γνωστικών λειτουργιών

-  Απογοήτευση ,αδιαφορία

 - Απώλεια ερωτικού ενδιαφέροντος

-  Αισθήματα ενοχής, αυτο- επίκριση, αυτομομφή, εμμονικές σκέψεις

-  Χαμηλή αυτοεκτίμηση, αίσθημα αναξιότητας

- Κακή διάθεση, ευερεθιστότητα

-Συχνό ή καθόλου κλάμα

-Σωματικοί πόνοι

- Μείωση του ενδιαφέροντος για δραστηριότητες (ακόμα κι αυτές που  προκαλούσαν μεγάλη ευχαρίστηση), ανηδονία

- Ανησυχία και απαισιοδοξία για το μέλλον

-Αίσθημα απόγνωσης και ματαιότητας

-Σκέψεις θανάτου

- Αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές

Όταν βιώνουμε   κάποια ή όλα τα παραπάνω συμπτώματα, έντονα και για τουλάχιστον 2 εβδομάδες πιθανώς να υποφέρουμε από κατάθλιψη και να χρειάζεται να ζητήσουμε ψυχοθεραπευτική στήριξη. Ετσι θα γνωρίσουμε καλύτερα  τον εαυτό μας , θα δυναμώσουμε, θα μάθουμε τρόπους  αντιμετώπισης των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων  και θα αποκτήσουμε ξανά ελπίδα και όνειρα, ώστε να κινηθούμε προς τη ζωή.

Όσο περισσότερο αφηνόμαστε στα καταθλιπτικά συμπτώματα τόσο πιο πολύ σοβαρεύει η εξέλιξη της κατάθλιψης. Σιγά-σιγά χάνουμε την ελπίδα , δεν μπορούμε να οραματιστούμε τον εαυτό μας στο μέλλον και στο  τέλος βρισκόμαστε σε τέτοια απόγνωση που δεν μπορούμε τίποτα πια να ευχηθούμε  και να επιθυμήσουμε

‘Όσο πιο σοβαρή είναι λοιπόν η κατάθλιψη που μας βασανίζει  τόσο  πιο δύσκολο είναι να δεχτούμε ότι μπορούμε να βοηθηθούμε .Δίνουμε σε όλα αρνητικό νόημα και βλέπουμε μόνο την άσχημη πλευρά των πραγμάτων. Μπορεί μάλιστα να θέλουμε να εγκαταλείψουμε τη ψυχοθεραπευτική δουλειά καθώς βάζουμε και τον θεραπευτή μέσα στον καταθλιπτικό τρόπο σκέψης μας .Μπορεί  δηλαδή να νομίζουμε ότι δεν είναι καλός, ότι δεν μπορεί να μας βοηθήσει κλπ.

Καλό θα ήταν λοιπόν να  ξεκινήσουμε μια αντικαταθλιπτική φαρμακευτική αγωγή, αφού απευθυνθούμε πρώτα σε ψυχίατρο. Το αντικαταθλιπτικό φάρμακο θα μας  ανακουφίσει σταδιακά από τα πολύ έντονα συμπτώματα, ώστε να μπορέσουμε   έπειτα να κάνουμε μια γόνιμη και δημιουργική ψυχοθεραπευτική δουλειά . Έτσι θα αποκτήσουμε αυτογνωσία και δεξιότητες , ώστε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις και αντιξοότητες .Ακόμα και αν αρχίσουμε να βιώνουμε καταθλιπτικά συμπτώματα  σε μία μελλοντική δύσκολη φάση της ζωής μας, θα ξέρουμε πώς να τα εντοπίσουμε, να τα ελέγξουμε  και να τα αντιμετωπίσουμε , προλαμβάνοντας έτσι ένα εξελισσόμενο καταθλιπτικό επεισόδιο.

 Υπάρχουν λύσεις και επιλογές σε κάθε μας πρόβλημα και έχουμε πάντα τη δυνατότητα να ζητήσουμε βοήθεια, χωρίς να το εκλαμβάνουμε ως προσωπική αδυναμία. Η προσφορά και η αποδοχή βοήθειας είναι ένα βαθιά ανθρώπινο  και θεραπευτικό χαρακτηριστικό.

Συγγραφή άρθρου : Κλαίρη Ευθυμιάδου